Er zijn
aanwijzingen, maar geen harde evidentie, voor de hypothese dat
cisplatine-gebaseerde chemotherapie (CBCT) voor testiscarcinoom (TC)
geassocieerd is met verlaging van het risico van metachroon contralateraal TC.
Een bevolkings-gebaseerde cohortstudie in Noorwegen heeft deze hypothese
getoetst. Prof. Hege Haugnes (Arctische Universiteit van Noorwegen, Tromsø)
en collega’s publiceren de studie in het Journal of Clinical
Oncology.1De onderzoekers identificeerden in het Noorse KREFT registeret 5620 mannen met een diagnose eerste TC tussen begin 1980 en eind 2009. Gedurende mediaan 18,0 jaar follow-up kregen 218 mannen in het cohort een tweede TC-diagnose, na mediaan 6,2 jaar. De twintig-jaars cumulatieve incidentie van tweede TC was 4,0% (95%-bti 3,5-4,6). De incidentie was lager na CBCT (3,2%; 95%-bti 2,5-4,0) dan na alleen chirurgie (5,4%; 95%-bti 4,2-6,8). De incidentie van tweede TC was ook lager onder mannen met diagnose eerste TC na de leeftijd 29 jaar (2,8%; 95%-bti 2,3-3,4) dan onder mannen met diagnose eerste TC voor de leeftijd 30 jaar (6,0%; 95%-bti 5,0-7,1). Het risico van tweede TC was 13 maal hoger dan het risico van eerste TC in de algemene mannelijke bevolking van Noorwegen (SIR 13,1; 95%-bti 11,5-15,0). Met alleen-chirurgie als referentie was CBCT geassocieerd met significant verlaagd risico van tweede TC (HR 0,55). Iedere additionele CBCT-cyclus na de tweede cyclus verlaagde het risico van tweede TC significant (HR 0,33 na drie cycli, HR 0,41 na vier cycli, en HR 0,21 na meer dan vier cycli).
De onderzoekers concluderen dat leeftijd bij eerste TC-diagnose en intensiteit van de behandeling van invloed waren op het risico van tweede TC.
1.Hellesnes R, Myklebust TȦ, Bremnes RM et al. Metachronous contralateral testicular cancer in the cisplatin era: a population-based cohort study. J Clin Oncol 2020; epub ahead of print
Summary: A population-based cohort study in Norway found that more than two cycles cisplatin-based chemotherapy for testicular cancer was associated with reduced risk of metachronous contralateral TC.
Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie. (Login)
Osimertinib
is een orale derde-generatie irreversibele EGFR-TKI met activiteit voor
gevorderd NSCLC met EGFR-TKI sensitiserende en T790M-resistentie mutaties. De
activiteit is gebleken in de FLAURA-studie (279 patiënten met osimertinib, 277
met comparator EGFR-TKI) en de AURA3-studie (279 patiënten met osimertinib, 140
met chemotherapie). Een analyse van gegevens van deze beide studies en en
gepoolde data van 1142 patiënten die osimertinib 80 mg eenmaal daags kregen in
andere studies heeft cardiale veiligheid van osimertinib geëvalueerd. Dr.
Michael Ewer (MD Anderson Cancer Center, Houston TX) en collega’s publiceren de
Acute
myeloïde leukemie is een agressieve ziekte die vooral oudere mensen aandoet. Standaard-inductietherapie
resulteert in complete remissie in 40% tot 60% van de 60-plussers met AML, maar
de meeste patiënten (80% tot 90%) ontwikkelen uiteindelijk recidief. Langere
duur van eerste remissie is geassocieerd met betere overlevingsuitkomsten. De
multinationale fase 3-studie QUAZAR AML-001 heeft de waarde onderzocht van onderhoudsbehandeling met oraal azacitidine
(CC-486) voor AML in eerste complete remissie na intensieve chemotherapie. Prof. Andrew Wei (Alfred Hospital,
Melbourne, Australië) en collega’s publiceren de 
De huidige aanbevelingen
voor adjuvante therapie na chirurgische resectie van longadenocarcinoom (LUAD)
zijn alleen gebaseerd op TNM-klassering, en zijn agnostisch voor genomische en
hoog-risico klinisch-pathologische factoren. Een studie van Memorial Sloan
Kettering Cancer Center (New York) heeft geresulteerd in het opstellen van een
model (‘Precur’) dat op basis van genomische en klinisch-pathologische factoren
patiënten met hoog-risico van recidief van vroeg-stadium LUAD beter kan
identificeren dan alleen op basis van TNM-klassering. Prof. David Jones en
collega’s publiceren de 
In studies
van eerder-behandeld wekedelensarcoom (STS) is goede verdraagbaarheid en matige
werkzaamheid gezien van pazopanib en van gemcitabine als monotherapie. De
gerandomiseerde fase 2 studie PAPAGEMO in Duitsland heeft de werkzaamheid van
de combinatie van beide middelen voor eerder-behandeld STS onderzocht. Prof.
Hans-Joachim Schmoll (Martin-Luther-Universität Halle-Wittenberg) en collega’s
publiceren de 
Regressie van
meloom is niet ongewoon. Gedeeltelijk of geheel verdwijnen van een melanoom
wordt toegeschreven aan immuunrespons van de gastheer tegen de tumorcellen. Het
is niet duidelijk of regressie geassocieerd is met gunstige prognose. Een
studie in Nederland en Australië heeft de uitkomsten van patiënten met en
zonder regressie van melanoom geïnventariseerd. Prof. John Thompson (Melanoma
Institute Australia, Sydney) en collega’s publiceren de 
Er is geen
duidelijkheid over de lange-termijn oorzaak-specifieke mortaliteit onder
overlevers van Hodgkin lymfoom (HL). Een multicenter cohortstudie in Nederland
heeft standardized mortality ratios
(SMRs), absolute excess mortaliteit (AEM) , en oorzaak-specifieke cumulatieve
mortalteit van HL-patiënten geïnventariseerd. PhD-student Simone de Vries (NKI
Amsterdam) en collega’s publiceren de 
In recente
studies in populaties van patiënten met gevorderd EGFR-gemuteerd NSCLC is gezien dat tumorheterogeniteit (TH), als mogelijke
reflectie van tegelijk bestaande verschillende mutaties, geassocieerd was met
snelle ziekteprogressie. Een multicenterstudie in Italië heeft de correlatie
onderzocht tussen PTEN-functieverlies
en de werkzaamheid van tyrosinekinaseremmers (TKIs) in deze patiënten. Prof.
Emilio Bria (Fondazione Policlinico Agostino Gemelli, Rome) en collega’s
publiceren de