Oncologisch onderzoek.nl

Er is geen consensus over de optimale primaire therapie voor gelokaliseerd myxofibrosarcoom (MFS). Na primaire resectie wordt in een hoog percentage van de patiënten lokaal recidief gezien, terwijl de ziekte vaak ook refractair is tegen niet-chirurgische behandeling. Een retrospectieve studie van het sarcoomcentrum Helios Klinikum Berlin-Buch heeft uitkomsten met multimodale behandeling voor MFS geïnventariseerd. Dr. Saeed Ghani en collega’s publiceren de studie in The Oncologist.¹


De studie includeerde 134 patiënten met gelokaliseerd MFS, die in Berlijn multimodale therapie kregen met combinaties van chirurgie, bestraling, chemotherapie, hyperthermie, en isolated limb perfusion. Het vijf-jaars overall survival percentage was 74,9% terwijl het vijf-jaars lokaal-recidiefvrije overlevingspercentage en het vijf-jaars afstandsmetastasevrije-overlevingspercentage 66,1% respectievelijk 80,8% bedroegen. Factoren met ongunstige impact op OS waren hogere leeftijd, tumorgrootte cT2 of hoger, niet-extremiteit locatie, en afstandsmetastase. Factoren met gunstige impact op lokaal recidief waren incisiebiopsie, wide local excision, negatieve marges, en radiotherapie. Tumorgrootte cT3 of hoger was een ongunstige voorspellende factor voor afstandsmetastase. Adjuvante bestraling had een gunstige impact voor lokaal-recidiefvrije overleving in alle gelokaliseerde tumorstadia, zelfs in cT1-tumoren. Chemotherapie had geen significante impact op afstandsmetastase-vrije overleving.

De onderzoekers concluderen dat gelokaliseerd MFS dient te worden beschouwd als en chemotherapie-refractaire entiteit, met combinatie van wide local excisie en radiotherapie als primaire behandeling.

1.Pogkas A, Reichardt P, Tunn P-U et al. Localized myxofibrosarcoma: a retrospective analysis of primary therapy and prognostic factors in 134 patients in a single institution. The Oncologist 2023.oyad332

Summary: Retrospective analysis of experiences in a single sarcoma center found that among patients with localized myxofibrosarcoma, adjuvant radiation had a positive impact on local recurrence-free survival in all localized tumor stages, while chemotherapy did not have a signfificant impact on distant metastasis-free survival.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Allogene hematopoïetische celtransplantatie (alloHCT) is de laatste optie voor lange-termijn overleving voor patiënten met chemotherapie-refractair AML. Een retrospectieve studie in Japan heeft de uitkomsten geïnventariseerd van AML-patiënten die alloHCT ondergingen terwijl ze niet in complete remissie (CR) waren . Dr. Satoshi Yamasaki (Kyusyu Universiteit, Beppu) en collega’s publiceren de studie in Leukemia.¹

In Japanse registratie identificeerden de onderzoekers 6927 AML-patiënten die tussen begin 2001 en eind 2020 non-CR alloHCT ondergingen. De vijf-jaars percentages voor overall survival, relapse, en non-relapse mortaliteit waren 23% respectievelijk 53% en 27%. Multivariate analyses identificeerden verscheiden factoren die voorspellend waren voor OS, hetzij door hun impact op relapse (cytogenetica, percentage blasten in perifeer bloed, en jaar van transplantatie) en op non-relapse mortaliteit (leeftijd, geslacht, en performance status). Recidiverende ziekte was geassocieerd met hoger risico van mortaliteit dan primair inductiefalen.

De onderzoekers concluderen dat meer dan 20% van de patiënten met AML dat niet in complete remissie is lange-termijn overleving kunnen hebben na alloHCT.

1.Yanada M, Yamasaki S, Kondo T et al. Allogeneic hematopoietic cell transplantation for patients with acute myeloid leukemia not in remission. Leukemia 2023-02119-0

Summary: A retrospective study in Japan found that more than 20% of patients receiving allogeneic hematopoietic cell transplantation for AML not in complete remission can have long-term survival.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Onder patiënten met mammacarcinoom (BC) kan neoadjuvante chemotherapie (NAC) resulteren in downstaging van de nodale status, en kan zelfs resulteren in pathologisch complete respons (pCR) die is geassocieerd met verbeterde prognose. Een bevolkings-gebaseerde studie in Nederland heeft de prognostische waarde van nodale status voor en na NAC geïnventariseerd. PhD-kandidaat Sabine de Wild (Maastricht UMC) en collega’s publiceren de studie in Breast Cancer Research and Treatment.¹

De onderzoekers identificeerden in de NKR vrouwen die tussen begin 2005 en eind 2019 NAC kregen voor BC. Onder deze vrouwen waren 6580 patiënten met kliernegatieve ziekte (cN0) voor NAC en 11.878 met klierpositieve ziekte (cN+) voor NAC. Deze groepen werden verder onderverdeeld aan de hand van de nodale status na NAC: afwezigheid (ypN0) of aanwezigheid (ypN+) van nodale ziekte. Het primaire eindpunt van de studie was vijf-jaars overall survival percentage.

Het vijf-jaars OS-percentage was significant beter in de cN0yp0-subgroep dan in de cN+ypN0-subgroep (94,4% versus 90,1%; p<0,0001). De figuur laat zien dat in zowel cN0 als in cN+ ziekte ypN+ geassocieerd was met significant slechtere 5-jaars OS dan ypN0. Voor HR+ HER2-, HR+ HER2+, HR-HER2+ en TNBC waren de vijf-jaars OS-percentages in de cN0ypN+ subgroepen 89,7%; 90,4%; 73,7%; en 53,5% en in de cN+ypN+ subgroepen 84,7%; 83,2%; 61,4%; en 48,7%. In multivariate analyse waren CN+ en ypN+ ziekte beide geassocieerd met slechtere OS.

De onderzoekers concluderen dat onder vrouwen die NAC krijgen voor BC, zowel de cN-status en de ypN-status als ook moleculair subtype prognostische waarde hebben.

1.De Wild SR, Koppert LB, de Munck L et al. Prognostic effect of nodal status before and after neoadjuvant chemotherapy in breast cancer: a Dutch population-based study. Breast Cancer Res Treat 2023-07178-6

Summary: A population-based study in The Netherlands found that among patients receiving neoadjuvant chemotherapy for breast cancer, both cN-status and ypN-status, and molecular subtype should be considered to further improved prognostication.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Preklinische experimenten hebben laten zien dat tumor-hypoxie homologe-recombinatiedeficiëntie induceert, die zou kunnen leiden tot verhoogde sensitiviteit voor PARP-remmers. De multicenter fase 1-2 studie NCI10066 in de Verenigde Staten heeft de combinatie van ramucirumab (voor het induceren van hypoxie) en olaparib (PARP-remmer) voor eerder-behandeld metastatisch adenocarcinoom van maag en slokdarm-maagovervang (mG/GEJ-adenocarcinoom) geëvalueerd. Dr. Michael Cecchini (Yale School of Medicine, New Haven CT) en collega’s publiceren de studie in het British Journal of Cancer.¹



De studie includeerde 51 patiënten die tenminste één eerdere lijn therapie hadden gekregen voor mG/GEJ-adenocarcinoom. De patiënten kregen ramucirumab 8 mg/kg op dag één van veertien-daagse cycli, plus oplopende doseringen olapararib. In fase 1 werd de aanbevolen fase 2-dosering vastgesteld op 300 mg tweemaal daags. In fase 2 werden met deze dosering in combinatie met ramucirumab 43 patiënten behandeld. De figuur laat zien dat de ORR met deze combinatie 14% bedroeg (95%-bti 4,7-25,6). Deze figuur toont de progressievrije overleving (mediaan 2,8 maanden; 95% 2,3-4,2) en de overall survival (mediaan 7,3 maanden; 5,7-13,0). De veiligheid van de combinatie was manageable.

De onderzoekers concluderen dat de combinatie van olaparib en ramucirumab verdragen werd en werkzaamheid had die gunstig was vergeleken met wat is gezien in historische controles met alleen ramucirumab.

1.Cecchini M, Cleary JM, Shyr Y et al. NCI10066: a phase 1/2 study of olaparib in combination with ramucirumab in previously treated metastatic gastric and gastroesophageal junction adenocarcinoma. Br J Cancer 2023-02534-1

Summary: A multicenter phase 1-2 trial found that the combination of olaparib and ramucirumab was well-tolerated and had efficacy for previously treated mG/GEJ adenocarcinoma.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Het is niet duidelijk of onder patiënten met gevorderd basaal celcarcinoom (BCC) na bereiken van klinisch complete respons (cCR) de behandeling met hedgehog-remmers kan worden gestaakt. Een retrospectieve studie in zeven centra in Italië heeft uitkomsten na voortzetten van vismodegib na cCR in deze patiënten vergeleken met uitkomsten na staken van de behandeling. Dr. Salvatore Alfieri (Istituto Nazionale dei Tumori, Milaan) en collega’s publiceren de studie in The Oncologist.¹




De studie includeerde 68 BCC patiënten die tussen begin 2012 en eind 2019 na mediaan 180 dagen behandeling met vismodegib cCR hadden bereikt. De mediane leeftijd was 75,5 jaar (range 39-100), en het hoofd-halsgebied was de meest aangedane primaire lokatoe (75%). Na cCR zetten zeven patiënten vismodegib voort tot en met de laatste follow-up, terwijl 61 patiënten vismodegib staakten wegens toxiciteit (n=50) of recidief (n=11). De ziektevrije overleving was significant geassocieerd met het aantal dagen tussen cCR en stoppen met vismodegib (p<0,01). De figuur laat de waarschijnlijkheid van ziektevrije overleving in de drie groepen zien.

De onderzoekers concluderen dat onder BCC-patiënten voortzetten van vismodegib na cCR geassocieerd was met betere DFS.

1.Alfieri S, Romanò R, Marceglia S et al. Hedgehog inhibitors beyond clinical complete response in basal cell carcinoma: should I stop or should I go? The Oncologist 2023;oyad319

Summary: A retrospective study in Italy found that among patients with basal cell carcinoma, continuing vismodegib after clinical complete response was associated with improved disease-free survival.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Naarmate therapeutische vooruitgang de overleving van patiënten met mammacarcinoom verlengt zal hersenmetastase een steeds meer prevalente complicatie worden. Een multicenter gerandomiseerde studie in Taiwan heeft inductiebehandeling met bevacizumab, etoposide, en cisplatine (BEEP) voorafgaand aan whole-brain radiotherapy (WBRT) voor niet-eerder behandelde hersenmetastasen van mammacarcinoom (BMBC) geëvalueerd. Prof. Yen-Shen Lu (Nationale Taiwan Universiteit, Taipei) en collega’s publiceren de studie in JAMA Oncology.¹

De studie includeerde patiënten met BMBC die tussen begin 2014 en eind 2018 in Taiwan WBRT kregen en gevolgd werd tot eind 2021. De mediane leeftijd op het moment van WBRT was 56 jaar (range 34-71) en 54,4% van de patiënten hadden HER2-positieve ziekte. De patiënten werden 2:1 gerandomiseerd naar drie cycli BEEP voorafgaand aan WBRT (experimentele groep) of alleen WBRT (controlegroep). Het primaire eindpunt was hersen-specifieke progressievrije overleving (bPFS). De mediane bPFS was 8,1 maanden in de experimentele groep versus 6,5 maanden in de controlegroep (HR 0,71; p=0,15; significant bij vooraf-gedefinieerde α ≤ 0.20). De hersen-specifieke objective response rate na twee maanden was niet significant verschillend tussen beide groepen (41,9% versus 52,6%) maar de het acht-maands bFS-percentage was wel significant verschillend (48,7% versus 26,3%; p=0,03). Adverse events waren over het algemeen manageable met profylactische GC-SF behandeling.

De onderzoekers concluderen dat onder BMCB-patiënten BEEP-inductiebehandeling voorafgaand aan WBRT de bPFS kan verbeteren (visual abstract).

1.Chen TW-W, Dai MS, Tseng LM et al. Whole-brain radiotherapy alone vs preceded by bevacizumab, etoposide, and cisplatin for untreated brain metastases from breast cancer. A randomized clinical trial. JAMA Oncol 2023.5456

Summary: A multicenter randomized study in Taiwan found that BEEP induction treatment before WBRT improved the brain-specific progression-free survival among patients with previously untreated brain metatases from breast cancer.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Er zijn aanwijzingen voor ras- of etniciteit-gebonden dispariteiten gezien in uitkomsten van maagcarcinoom. Een retrospectieve studie in de National Cancer Database heeft de associatie van ras of etniciteit met uitkomsten na resectie van stadium II of III noncardia maagcarcinoom. Dr. Steve Kwon (Roger Williams Medical Center and Boston University, Providence RI) en collega’s publiceren de studie in JAMA Network Open.¹

In de NCDB identificeerden de onderzoekers 6938 patiënten (61,4% mannen; gemiddelde leeftijd 65,9 ± 12,8 jaar) die tussen begin 2006 en eind 2019 resectie van stadium II of III noncardia maagcarcinoom ondergingen. Voor de nu gepubliceerde studie onderscheidden de onderzoekers vier groepen: Aziaten (15,8%), Hispanics (17,8%), blanken (53,6%), zwarten (24,3%), en overigen (2,3%). Onder de blanken waren vergeleken met de andere groepen naar verhouding meer patiënten van 65 jaar of ouder met comorbiditeiten, en meer patiënten die alleen chirurgie ondergingen zonder neoadjuvante of adjuvante chemotherapie. In multivariate analyse was perioperatieve chemotherapie geassocieerd met betere overall survival. De figuur laat zien dat de OS significant beter was onder Aziaten (versus blanken HR 0,64; 95%-bti 0,58-0,72) en Hispanics (0,77; 0,69-0,85) dan in de andere groepen. Onder patiënten die neoadjuvante therapie kregen was zwart ras geassocieerd met betere OS dan blank ras (HR 0,78; 95%-bti 0,67-0,90).

De onderzoekers concluderen dat de studie significante ras- en etniciteit-gebonden verschillen heeft laten zien in uitkomsten na resectie van stadium II of III noncardia maagcarcinoom.

1.Wu SP, Keshavjee SH, Yoon SS et al. Survival outcomes and patterns of care for stage II or III resected gastric cancer by race and ethnicity. JAMA Network Open 2023;6;e2349026

Summary: A retrospective study using the National Cancer Database found that among patients undergoing resection of stage II or III noncardia gastric cancer there were significant differences in overall survival between racial and ethnic groups.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Introductie van CAR T-celtherapie heeft geleid tot opmerkelijke verbetering in de uitkomsten van B-cel ALL (B-ALL). Een fase 1-studie in twee centra in China heeft de veiligheid en werkzaamheid van van donoren verkegen CAR T-cellen (GC007g) geïnventariseerd onder patiënten met recidiverend of refractair (R/R) B-ALL na allogene hematopoïetische stamceltransplantatie (alloHSCT). Prof. He Huang (Zhejiang Universiteit, Hangzhou) en collega’s publiceren de studie in eClinicalMedicine.¹

De studie includeerde patiënten met R/R B-ALL na alloHSCT, die werden beoordeeld als niet-geschikt voor het zelf leveren van autologe T-cellen voor de CAR T-celproductie met het oog op mogelijke consequenties van eerdere behandelingen. De ECOG performance status was 0 of 1. De donoren waren vaders, broers, zusters, en een dochter. De figuur laat het Consort diagram van de studie zien. De negen patiënten kregen één enkele infusie met GC007g. Deze figuur laat de werkzaamheid van de behandeling zien. Vier weken na de infusie hadden alle patiënten complete remissie met of zonder incompleet hematologisch herstel (Cri/CR) bereikt met niet-detecteerbare residuele ziekte. Na mediaan 475 dagen follow-up hadden zeven patiënten nog steeds Cri/CR. De overall response rate was 100% na drie maanden, 88,9% na zes maanden, en 75% na twaalf maanden. Na één jaar waren 77,8% van de patiënten progressievrij en 85,7% in leven.

De onderzoekers concluderen dat onder patiënten met R/R B-ALL na alloHSCT, van donoren verkregen CAR T-cellen werkzaam waren, met manageable veiligheidsprofiel.

1.Luo Y, Gao L, Liu J et al. Donor-derived anti-CD 19 CAR T cells GC007g for relapsed or refractory B-cell acute lymphoblastic leukemia after allogeneic HSCT: a phase 1 trial. eClinMed 2023.102377

Summary: A multicenter phase 1 trial in China found that among patients with relapsed or refractory B-ALL after alloHSCT, donor-derived anti-CD19 CAR T cells induced durable remission with manageable safety profiles.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)